Karmiące suki i szczeniaki powinny być na przykład regularnie odrobaczane, podczas gdy zaprzestano dawnej praktyki odrobaczania dorosłych psów „na wszelki wypadek”. Może ona bowiem skutkować nabyciem odporności na środek i brakiem jego skuteczności. W przypadku podejrzenia zarobaczenia pobiera się zamiast tego próbki, aby upewnić się, że wybrana została odpowiednia metoda leczenia. Jeśli masz w planach zagraniczną podróż z psem, sprawdź przepisy dotyczące zarówno wjazdu do kraju docelowego, jak i powrotu do Polski.
ODROBACZANIE KARMIĄCEJ SUKI I SZCZENIĄT
Większość szczeniaków, u których występuje tasiemiec, zaraża się nim już w łonie matki lub podczas karmienia. Dlatego zarówno sukę, jak i szczeniaki wymagają regularnego odrobaczania. Pozwól, aby weterynarz doradził Ci w sprawie odpowiedniego preparatu dla karmiących suk oraz szczeniąt i postępuj zgodnie z przepisanym planem odrobaczania.
Jeśli szczeniak pojawił się u Ciebie dopiero niedawno, hodowca powinien być w stanie podać Ci nazwę odpowiedniego dla psa preparatu i planu odrobaczania i poinformować Cię, czy pies otrzymał już wszystkie przewidziane dawki, czy może musisz samodzielnie zakończyć kurację.
ODROBACZANIE DOROSŁEGO PSA
Rutynowe odrobaczanie dorosłych psów było kiedyś powszechne. Zalecenia te jednak uległy zmianie i dziś zaleca się odrobaczanie jedynie w szczególnych przypadkach, jeśli wykonane zostały odpowiednie badania i stwierdzono obecność robaków w organizmie psa. W przeciwnym razie istnieje ryzyko nabycia odporności. Odrobaczanie jest ważną czynnością i najlepiej harmonogram tej czynności ustalić z weterynarzem, który opiekuje się Twoim czworonogiem.
W razie podejrzenia zarobaczenia u psa na rynku dostępne są różnego rodzaju zestawy do pobierania niezbędnych próbek. Próbkę kału wysyła się do laboratorium, gdzie poddaje się ją analizie potwierdzającej ewentualną obecność i rodzaj robaków u psa. Aby zmniejszyć ryzyko nabycia odporności przez pasożyty, podaj psu preparat zwalczający wyłącznie ten rodzaj robaków, jaki u niego wykryto.
PREPARATY DO ODROBACZANIA PSA
Wybór preparatu zależy, jak już wspomnieliśmy, od rodzaju pasożytów, z jakimi boryka się Twój pupil. Skorzystaj z porady weterynarza, który wskaże Ci odpowiedni preparat. Zważ psa, zanim kupisz lek, aby upewnić się, że podajesz mu odpowiednią dawkę.
Pamiętaj, że może minąć trochę czasu, zanim robaki zupełnie znikną z odchodów psa, ponieważ leżą martwe w jelitach.
OBJAWY ZAROBACZENIA U PSA
Nie zawsze da się dostrzec robaki gołym okiem. Pies może wydalić glistę psią podczas wymiotów, a tasiemiec jest czasem widoczny w okolicy odbytu. Zwróć więc uwagę na psie wymiociny i odchody.
Do innych objawów zarobaczenia u psa należą:
- biegunka;
- wychudzenie;
- matowa sierść;
- wymioty;
- kaszel;
- ogólne pogorszenie stanu zdrowia.
JAK PIES MOŻE ZARAZIĆ SIĘ ROBAKAMI I JAK DUŻE JEST ZAGROŻENIE
Szczeniaki mogą zarazić się robakami już w łonie matki, a także poprzez jej mleko w pierwszych miesiącach życia. Dlatego należy w tym okresie regularnie odrobaczać zarówno sukę, jak i szczeniaki.
Dorosłe psy zwykle zarażają się robakami przez pożywienie, jeśli zjedzą na przykład zarażonego gryzonia, lub przez kontakt z przedmiotem, na którym znajdują się jajeczka robaków. Udomowiony pies żyjący w mieście, który nie ma kontaktu z dzikimi zwierzętami, rzadko walczy więc z robakami. Psy myśliwskie, hodowlane, pracujące oraz podróżujące są najczęściej narażone na większe ryzyko zarobaczenia. Psy, które biegają wolno i, być może, zjadają małe gryzonie, surowe mięso bądź wnętrzności dzikich zwierząt, również mogą zarazić się robakami.
ODROBACZANIE PSA PRZED WYJAZDEM ZA GRANICĘ
Odrobaczenie psa u weterynarza należy do powszechnych wymagań, jakie muszą zostać spełnione, aby pies mógł wjechać do obcego kraju. Na stronie Głównego Inspektoratu Weterynarii znajdziesz informacje dotyczące podróży z psem na terenie UE oraz poza jej obszarem. Pamiętaj jednak, aby sprawdzić dokładnie jakie zasady obowiązują w kraju docelowym. Świadomość tych reguł jest niezwykle ważna, aby uniknąć problemów na granicy podczas wyjazdu i podróży powrotnej.
Podróż do niektórych krajów Europy wymaga odrobaczenia psa przeciwko tasiemcowi lisiemu. Kurację należy przeprowadzić u weterynarza i udokumentować w paszporcie europejskim psa. Skontaktuj się z weterynarzem ze znacznym wyprzedzeniem.
GLISTA PSIA, TASIEMIEC I TASIEMIEC KARŁOWATY U PSÓW
Do najpowszechniejszych rodzajów robaka, jakimi może zarazić się Twój pies, należą glista psia i tasiemiec. Są one stosunkowo niegroźne, jeśli natychmiast zastosuje się odpowiednią kurację.
Tasiemiec karłowaty stanowi większe zagrożenie dla psów, lecz, na szczęście, występuje w Polsce jedynie sporadycznie.
GLISTA PSIA
Glista psia występuje przede wszystkim u szczeniaków i młodych psów. Jest żółta i ma około 6–18 cm długości, co sprawia, że łatwo ją rozpoznać w odchodach lub wymiocinach psa. Większa ilość robaków może obciążyć organizm młodego zwierzęcia.
Larwy glisty psiej rosną w jelicie, przenoszą się do płuc i powodują kaszel. Zjawisko to nie występuje u dorosłych psów. U dojrzałych psów glista psia zostaje w jelicie. Larwy robaków mogą przenieść się natomiast do innych organów, w których się zagnieżdżają i pozostają w fazie spoczynku. U ciężarnych suk larwy ponownie budzą się do życia i przenoszą się na szczeniaki już w okresie prenatalnym lub poprzez mleko matki.
Glista psia jest stosunkowo łatwa do wyeliminowania. Kuracja nie gwarantuje jednak długotrwałej odporności i pies może się ponownie zarazić.
TASIEMIEC U PSA
Jeśli pies zarazi się tasiemcem, kapsułki z jajkami pasożyta są widocznie w jego odchodach, w okolicy odbytu lub u nasady ogona. Przypominają one ziarenka ryżu.
Psy mogą zarazić się tasiemcem przez tak zwanego żywiciela pośredniego. Oznacza to, że pies musi zjeść inne, zarażone zwierzę, na przykład małego gryzonia lub pchły, aby się zarazić. Ponieważ infekcja zawsze przenoszona jest przez żywiciela pośredniego, dorosłe psy są narażone w większym stopniu niż szczeniaki. Najbardziej narażone są jednak psy myśliwskie, które jedzą surowe mięso lub wnętrzności, lub psy zarażone pchłami.
Prawidłowe odrobaczenie eliminuje zwykle wszelkie poważne objawy infekcji.
TASIEMIEC KARŁOWATY U PSA
Tasiemiec karłowaty należy do groźniejszych robaków i może uszkodzić wątrobę, płuca lub inny organ psa. Na szczęście występuje on w Polsce jedynie sporadycznie. Najczęściej pojawia się w państwach, w których psy wykorzystywane są w gospodarstwach rolnych.
Tasiemiec karłowaty pasożytuje zarówno na głównym żywicielu (w przypadku dojrzałych tasiemców), jak i na żywicielu pośrednim (w przypadku larw) i jest przenoszony w ten sam sposób co zwykły tasiemiec.
Psy mogą zarazić się także specjalnym rodzajem tasiemca, który występuje u lisów. Infekcja tym gatunkiem tasiemca ma poważniejsze skutki. Uważaj więc na lisie odchody.
Zwykle zaleca się odrobaczenie psa, jeśli w okolicy występuje tasiemiec karłowaty, jednak skonsultuj się z weterynarzem, zanim rozpoczniesz kurację.
